نفت امروز /طی اعتراضات اخیری که از جانب برخی از نمایندگان مجلس و صاحبنظران و کارشناسان نفتی مبنی بر اهمال وزارت نفت در انجام مذاکرات نفتی و فروش نفت صورت گرفت، اما زنگنه باز هم با شانه خالی کردن از برخی نواقص موجود گفت: سفرهای لازم برای فروش نفت انجام شده است، من به دنبال نمایش کارهایم نیستم، چراکه سفرها و مذاکرات باید منفعتی برای کشور داشته باشد و احتمال موفقیت در آن بالا باشد و ممکن است مدت زمانی طول بکشد تا فروش نفت در بورس جا بیفتد، اما وزارت نفت هر هفته طلای سیاه را در بورس عرضه می کند.
از سویی دیگر غلامرضا منوچهری در ششمین کنگره صنعت حفاری و سومین کنگره اکتشاف و تولید که در مرکز همایشهای صدا و سیما برگزار شد نیز، با اشاره به مذاکرات نفتی که در فضای پسابرجام صورت گرفته بود، اظهار کرد: قرارداد توسعه میدان بندکرخه با OMV اتریش، چنگوله با DNV نروژ، آذر با اویک و گازپرومنفت، کیش با شل و فرزاد با ONGC بعد از برجام از نهایی شدند و به ثمر نشستن قراردادهای توسعهای بعد از برجام، حدود ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه به صنعت نفت کشور تزریق میکرد.
منوچهری همچنین، با بیان اینکه برخی میادین ١٠ درصد کاهش تولید دارند که طبیعی است، تاکید کرد: اگر در این بخش سرمایهگذاری نکنیم، میزان تولید نفت به شدت کاهش خواهد یافت. در این راستا وزارت نفت برنامههایی را در پیش گرفته است که کافی نیست و در حال حاضر نیز بهترین برنامه وزارت نفت، تعریف بستههای EPC و EPD است که تأمین مالی آنها نیز پیش بینی شده است.
معاون سابق توسعه و مهندسی شرکت ملی نفت، در ادامه با اشاره به همکاری با شرکتهای خارجی اظهار کرد: شاید مانند سابق نتوانیم با شرکتهای ساینوپک یا CNPC همکاری کنیم اما شرکتهای دیگری هستند که با ایران همکاری میکنند و ما باید به دنبال بخش خصوصی چین برویم و باید بدانیم که دوران کنونی، دوران گذر استپ و باید به دنبال منابع مالی، بازار سرمایه و انتخاب شرکای خارجی باشیم.
اما نکته ای که دراین میان مطرح است این است که جدای از تمام مناسبات صورت گرفته که الحق و الانصاف هم در این روزگار تحریمی ایران خوب پیش رفته اند، اما نباید فراموش کرد که قبول برخی از نواقص هم میتواند بر بهتر شدن شرایط کمک شایانی نماید؛ و باید بدانیم که صرف این که همیشه پای افراد دیگر را در مصیبتهای نفتی در از جمله کرسنت، عقبماندگی در توسعه، ویا هر مکافاتی که در صنعت نفت وجود داشته باشد باز کنیم هم دردی را دوا نخواهد کرد .
مسئله این است که در صحبتهای اخیر زنگنه حتی یک مورد هم نمیتوان یافت که وزارت نفت قبول کند که اشتباه کردهاست یا به دلیل سوءمدیریتهای موجود، از مردم عذرخواهی کند؛ نهایت قبول اشتباهات به چند هفته پیش بر میگردد که وزیر نفت در واکنش به انتقادهایی مبنی بر تأخیر در امضای قراردادهای نفتی با شرکتهای ایرانی گفت که خودمان تأخیر انداختیم! آنهم با استدلالی عجیب که حیرت کارشناسان را در بر داشت.
زنگنه به طور کلی معتقد است «نمیگذارند» کار کند، مدام چوب لای چرخش میگذارند و آزارش میدهند ولی آِ زنگنه زمانی که قول میداد تا پایان سال ۹۶ بیش از ۱۰ قرارداد امضا شود که نشد؛ به دستهای پشت پرده که قرار بود جلوی فعالیتش را بگیرند فکر نکرده بود؟
حال باید از آقای وزیر باید پرسید آیا واقعاً «بقیه» مقصرند؟ آیا وزارت نفت هیچ کمکاری در انعقاد قراردادهای نفتی و پایان دادن به ماجرای کرسنت نکردهاست؟ یعنی هیچ ضعفی در وزارت نفت و مدیران وی وجود ندارد و هر ضعفی که وجود دارد توسط عوامل بیرونی پدید آمدهاست؟
و در پایان باید به این نکته توجه کرد که نه موفقیتها حاصل مدیریت مدبرانه یک نفر است و ضعفهای موجود متعلق به دیگران ،کما اینکه موفقیتهای امروز نفت، مدیون همان گذشتگانی است که اکر نبودند وزیر نفت هیچ پروژهای برای افتتاح نداشت.
منبع:اختصاصی